Het mag best uitzonderlijk genoemd worden, wanneer iets zo persoonlijks als een bruilofts-gedicht van 4 eeuwen terug gevonden wordt en aan het betreffende echtpaar gekoppeld kan worden. Frans de Wolf en Geertruydt Slicher waren in die tijd, ook al was het maar voor kort, de mede-eigenaren van de Breewegshof, uit erfenis van Geertruydt's moeder. Het stel trouwde in Amsterdam, maar was kort daarop waarschijnlijk naar Aken verhuisd. x

Frans de Wolf was koopman, zoals meer personen uit de familiekring. De bruid was een koopmans-dochter uit gegoede Amsterdamse burgers. Haar vader, Anthony Schlicher, was afkomstig van Aken. Haar moeder, Anna van Wessem, was een dochter van Christoffel van Wessem en Catharina Cremers, Roermondse burgers. Catharina had de boerderij op haar beurt van haar ouders geërfd.

Epitalamium of Bruylofs-ghedicht
ter eeren van den Eerentfesten ende vromen Iongman,
Francoys de Wolf.
Ende de Eerbare ende deughd-rijcke Ionghe Dochter,
Geertruyt Slicher.
Versamelt in den huwelicken staet den 10. April 1612.

O Liefde ghy zijt stout dat ghy jaecht in u netten
(Die nochtans also dun als Spinne-webben zijn)
Den Wolf, en tegen hem so cloecklic u durft setten
Alsof seer dicke stael waer uwer netten lijn.
O Liefde ghy zijt sterck int schieten van u schichten,
Dat ghy dien wondet soo dieselve wonden can.
Wie en sal doch voor u niet buyghen ende swichten,
Ghemerckt dat selfs de Wolf daer niet can comen van?
Dees Wolf en is gheen Wolf die yemandt wilt verslinden.
Dees Wolf en is gheen Wolf die liefde teghen staet:
Dus zijt verwondert niet dat ick hem soo can binden,
Die wilt ghevanghen zijn, men wonder lichte vaet.
II.
Hy gingh in Landen vremt met grooten ijver loopen:
Dan was hy hier, dan daer, hy hadde nergens rust:
Niet dat de Schaepkens slecht het vel hy wild' afstroopen;
Maer op de coopmanschap gestelt was zijne lust.
Hy voelden in sijn Hert een seer bysonder woelen,
Hy wist niet wat het was, het was de Minne-corts:
Hy socht vast hier en daer den brand mee te vercoelen:
Hoe hy meer water goet, hoe blaeckte meer de torts.
Wat is dit, seyd' hy doen? wat comt mijn herte knaghen?
Is den Wolf in mijn lijf, die my den name gheeft?
In wreetheyd hebb' ick doch noch lust, sin, noch behagen:
Nochtans ick dragen moet t'geen mijnen naem in heeft,
III.
Hy nam ontrent de Cust van wonder-rijcke landen
Daer men de Huysen siet op groote palen staen,
Van verre in den nacht hy eenich licht sagh branden;
Daer henen seyde hy voorseker ick moet gaen.
Hy meend' het was een Keers die hy van veer sach lichten,
Maer als hy quaem naerby, was het een Maghet schoon
Die van een Bruyloft quam: het licht dat waren schichten
Die uyt haer ooghen schoot (o niet den blinden soon
Van de Cyprissche hoer, maer Liefde heylich reyne)
Die vloghen hem int lijf en vast hy liep ernaer.
Ghelijck een dorstich Hert dat loopt naer de fonteyne:
Want daer de vlamme is, vercoelingh is oock daer.
IIII.
De Maget die hem sach, die steldet op een loopen,
Haer Lipkens van Corael die wierden bleeck terstont:
Sy meende arm Dier dat sy het moest becoopen:
Sy wilde roepen maer het bleef in haren mont:
Hy sprack haer minlick toe, en seyde: wilt niet beven,
O schoon, u verwe schoon onnodich niet verschiet:
Och! ick vervolch u niet om u te nemen 'tleven:
Ghy selve met u strael my doodes wonden schiet.
Als ghy doch loopen wilt, en loopet niet soo seere,
Opdat ghy uwen voet niet stoot aen eenen steen;
De Liefde, och! de Liefd' o Maget vol van eere,
My commen doet naer u, om comen uyt geween.
V.
Sy bleef een weynich staen en liet hem naerder comen:
Doen sagh sy dat hy vry was geenen Wolf ghelijck.
By haer snee-witte hant hy naer doen heeft ghenomen,
En sprack, om uwent wil ick valle in het slijck.
Sy deed' haer onschult vast; maer doch op sulcke wijse
Dat hy kreech goeden moet, en creech verlof te met
Te commen om een praet, om commen uyt doods ijse,
Om commen metter tijdt op het begeerde Bedt,
Daer men slecht het Proces dat langhe heeft geduyrt.
Doen was hy ver genoech: want t'seggen is gewis:
Als een Stadt geeft gehoor, hoe vast sy is bemuyrt,
Sy half, jae meer dan half, oock overcommen is.
VI.
Ten lesten zijt ghy t'saem niet sonder Godes seghen,
O Wel ghetrouwet Paer, gecommen nu byeen
De Bruydegom sijn Lief, de Bruydt haer Lief vercreghen
Heeft op dees blijde dagh, bevrijdet van gheween.
Dit is al Godes werck (al schijnen wy te spelen)
Het comt dus, het comt soo, de Man gecrijcht sijn Wijf.
End' hy die buytens Landts alleene moeste quelen,
Crijcht eene Medecijn waerdoor zijn hert beclijf.
Dit is al Godes werck (al schijnen wy te spelen)
Het comt dus, het comt soo, de Vrouwe crijcht haer Man:
En sy die binnens Landts alleene moeste quelen,
Crijcht eene Medecijn die haer ghenesen can.
VII.
Gheniet dees Medecijn die u Godt heeft gegeven
Met een danckbaer gemoedt, o ghy Gelievers reyn:
Wilt in des Heeren vrees als Tortelduyfkens leven.
En achtet nemmermeer u even Naesten cleyn.
Soo u Godt geeft voorspoet, en wilt niet moedigh wesen:
(Want al wat tijdtlijck is, dat neemt haest eenen keer)
Soo Godt geeft tegenspoet, zijt niet te seer begresen,
Maer neemt u toevlucht sterck tot Godt des levens Heer.
Heer die haest comen sal om ijder te vergellen
Nae dat hy heeft gedaen, het zy goedt, het zy quaet,
Siet toe dat hy u niet comt onversiens versnellen:
Maer met des Liefdes Lamp den Heere teghen gaet.
FINIS.

Bron: Koninklijke Bibliotheek, Den Haag, nr. 853 A 121